Jan Manescoo maakt  beeldgedichten

In Copyart combineert hij beelden en woorden met allerlei kunsttechnieken en technologie om een ​​andere manier van communiceren mogelijk te maken. Verbale en visuele elementen worden gecombineerd in een vreemde vormgeving. Op zoek naar wat de werkelijkheid werkelijk is, creëert hij visuele gedichten waarin zijn verbeelding de weg vrijmaken voor de zoektocht naar een schonere en betere wereld.

In 'Copyart' pleegt Jan Manescoo geen plagiaat. Het feit dat hij beeldgedichten maakt gecombineerd met citaten van filosofen en andere kunstenaars suggereert een artistieke praktijk die elementen van andermans woorden en beelden samenvoegen met de eigen creaties. Het kan beschouwd worden als een vorm van mixed mediakunst, waarbij verschillende kunstvormen worden verwerkt tot een nieuw creatief werk, en de vorm van een bestaande herinterpretatie toont. Hij creëert ze in een nieuwe context en geeft er een andere betekenis aan. Het is een veel voorkomende artistieke praktijk waarbij kunstenaars vaak inspiratie putten uit eerder gemaakte werken. Het belangrijkste is dat ze bijdragen tot een artistieke meerwaarde van kunst en als zijn eigen creatie behandeld wordt.

Jan Manescoo specificeert daarom het gebruik van het woord 'Copy' in het samengesteld woord 'Copyart' om zijn manier van denken en werken te duiden. Hij tekent en beschrijf met het woord 'Copy' in zijn beeldgedichten de voortdurende herhaling van de werkelijkheid of de wedergeboorte van het leven. Copyart weerspiegelt zijn twijfels over wat de werkelijkheid eigenlijk is. In het concept stelt hij daarom de vraag zoals de filosoof Wittgenstein het formuleerde: "de relatie tussen het woord en het beeld van de werkelijkheid kan worden aangetoond, maar nooit bewezen", de perceptie en interpretatie van het beeld en het woord zijn bij elke mens verschillend. In zijn concept zoekt en tast hij naar de essentie van de werkelijkheid, daar ze heel wat verbergt van haar chaos en orde, haar stoffelijke en onstoffelijke materie, haar menselijke perceptie van ruimte en tijd, haar doel en de zin van het bestaan. Deze vragen maken een belangrijk deel uit van zijn creatieve denken als kunstenaar en mens.

De 'beeldgedichten' kunnen als volgt gelezen of bekeken worden.

Hij verbeeldt zijn denken in ideeën- kopieert beelden uit een beleving - vergroot en verkleint - vervormt en kleurt met lijnen - vlakken en cirkels een nieuwe werkelijkheid - hij bekijkt vanuit een ander perspectief de mens - met een vormgeving die uitdaagt en verrast - zoekt en tast. 

Hj speelt met tekens en symbolen - in een beeldtaal van verborgen woorden - met bedenkingen over alles en nog wat - gebruikt hij beelden als verfkwast - knipt en plakt - legt vreemde verbanden die de lezer boeien of verbazen en het ondoorgrondelijke van het ware en schone openbaren 

Paul Schrevers schrijft in de proloog "Copyart, het concept van zoeken en tasten". “De mens verrijkt zichzelf ook door verschillen te begrijpen en ze te bespreken. Hij volgt dan een pad van bescheidenheid dat groeit en zich uitbreidt terwijl hij zwijgt, luistert en probeert te begrijpen. Zo krijgt kritiek een zeer belangrijke waarde. Het huis van Jan Manescoo is een heel bijzonder huis. Het is een huis met veel kamers en geheimen. Om erin te vertoeven moeten iemands zintuigen en perceptie in hoge mate afgestemd zijn op vele vormen van creatieve expressie. De vraag is of de kijker de getoonde betekenis gemakkelijk kan begrijpen. Het is niet eenvoudig om een ​​ruimte met poëzie, proza ​​en beeld in één globaal concept te realiseren. Elke kunstenaar heeft zijn eigen manier om het geheim van zijn overtuigingen en ideeën over te brengen. Hij bezit en beheerst de dubbele betekenis, het geheim om zijn denkbeelden uit te drukken. Juist dat bereiken, aanraken en begrijpen is bij de aanschouwer van zijn 'beeldgedichten' de uitdaging. Het is de vraag of de toeschouwer de betekenis van het getoonde gemakkelijk zal begrijpen.Juist deze prestatie van ontroering en begrip vormen de uitdaging voor de kijker van zijn beeldgedichten. In het concept van de auteur krijgen deze 'visuele gedichten' de volheid van de menselijke realiteit, bekeken door de bril van de kunstenaar. Hij suggereert met beelden, discussieert met teksten en spreekt met gedichten zijn innerlijke zelf aan. De beeldtaal van geest en hart. “Over smaak en kleuren kun je niet twisten” is dus een misverstand, want ze staan ​​in een constante onderlinge relatie, zolang het geen strijd om geloof of waarheid wordt, is het naar mijn mening positief en verrijkend. Hier raakt Jan Manescoo de betekenis van zijn concept direct aan. Zijn kunstwerken laten mensen zoeken en tasten, doen hen twijfelen over smaken, kleuren en keuzes. Er is geen keuze, er is een overdracht. Het is slechts een tijdelijke en ruimtelijke voorkeur. De mens wordt zich bewust van een smaakoordeel “Die mens houdt van lijnen en vlakken, kleuren en beelden, zinnen, woorden, tekens en geluiden. Moet hij nu kiezen? Neen. Proeven en smaken? Ja! Daarvan genieten. In zijn concept zijn bepaalde elementen uiteraard aantrekkelijker dan andere. Het is het gevoel van het moment. Hopelijk geen conventionele keuze. Dit is inderdaad de rijkdom en het spel van zijn kunst. Jan Manescoo verwoordt zijn gedachten en overtuigingen in beelden en geeft constant een zin aan wat hij waarneemt en ervaart.